สายตา ๕ เมตร
ตื่นเช้ามาก็เห็นความหายนารอบๆตัว ที่มาจากการเมา เมื่อวันที่ขาดสติและตังค์ก็หมดไปกับการเมา ปาสาก็มาเปิดร้านตามปกติ ทำงานปกติ ตามเคยชิน และแล้ว สุนตลีก็มาที่ร้าน เพื่อเติมเงินในโทรศัพท์ พอดีเงินในบัญชีของปาสาหมดพอดี ปาสาก็บอกให้เขียนเบอร์โทรศัพท์ลงในกระดาษไว้ จะเติมให้ทีหลัง สุนตลีก็เขียนลงในกระดาษไว้และบอกให้ลบด้วยอย่างรีบๆและเดินออกไป หลังจากได้เบอร์แล้ว ปาสาก็ คิดจะเขียนข้อความส่งไปหาสุนตลีดีไหม? เขียนอะไรดี คิดต่างๆ นานา ฟุ้งซ่านไปทั้งวัน จนปวดหัวจากการเมาเมื่อวาน แทมหัวใจหนักเหมือนเอาภูเขาเอวเร็สต์มาทับไว้ที่หน้าอก ปาสาก็กำลังหาจังหวะเหมาะๆที่จะบอกความรู้สึกนั้นต่อหน้าหล่อนให้ได้ ไม่อย่างนั้นจะปวดหัวใจจะตายอยู่แล้ว และแล้ววันเวลาจะจบอยู่แล้ว ปาสาก็เริ่มตกใจ ถ้าไม่บอกวันนี้ เขาจะนอนอย่างไร ในความมืด ปาสาเห็นสุนตลีนั้น กำลังปิดร้าน ซึ่งห่างจากสายตาแค่ห้าเมตร มองแล้วมองอีก มันห่างกันแค่ห้าเมตร แต่ใจรู้สึกเหมือน เธออยู่ในอีกฟากหนึ่งของจักรวาฬ ตอนนี้ต้องบอกเธอแล้วละ ไม่อย่างนั้น คงทรมานแบบนี้เรื่อยๆแน่ อยากให้ความรู้สึกแบบนี้สิ้นไป ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกแบบนี้อีกต่อไปแล้ว
ปาสารวบร่วมกำลังใจและเดินไปที่ร้านเธอเพื่อจะบอกความรู้สึกที่มีต่อสุนตลี หวังสุนตลีเห็นอกเห็นใจต่อเขา สุนตลีกำลังยุ่งๆอยู่ เพื่อที่จะปิดร้าน ปาสาก็เริ่มพูดออกไป ผมอยากได้ยาปวดหัว เธอหัวเราะ เธอตอบว่ายาอะไรนะ ยาปวดหัว เธอก็เริ่มหัวเราะ ดิฉันไม่มียาปวดหัวหรอกนะค่ะ ดิฉันมีแต่ ยาแก้ปวดหัว สุนตลีพูดและให้ยาแก้ปวดหัว ปาสาก็ถามเงินเท่าไร สุนตลีก็พูดว่าไม่เป็นไร ปาสาก็เดินออกไปและมาที่ร้านตนเอง ปาสาพูดในความรู้สึกไม่ได้เลย ไม่รู้ทำไม พูดสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับความรู้สึกนั้นเลย แบบนี้เรียกว่าความรักหรือเปล่า สักพักเธอก็ วิ่งมาที่ร้านแล้วพูดว่า “พี่ปวดหัวไม่ใช่หรอ กินยาและนอนจะดีไหม” เธอกำลังเดินออกจากร้าน ในวินาที่นั้น ปาสาพูดออกไป ผมมีเรื่องจะบอกกับคุณ เธอก็เดินออกไปโดยไม่ได้ยินเสียง อันเบาบางของชายผู้น่าสงสาร ตอนนั้นปาสารู้สึกฟ้าไม่เป็นใจให้ผมเลย ช่างเวทนาที่เกิดมาเป็นคนไม่มีคนรักเลย ปาสาเริ่มเขียนข้อความส่งไปหาสุนตลี “ผมมีเรืองจะบอก”?
ข้อความเข้ามาในโทรศัพท์สุนตลี
สุนตลีก็ ส่งข้อความมา “มีอะไร”?
ปาสา - “คุณคิดอย่างไรกับผม”?
สุนตลี- “ไม่เข้าใจ พูดอะไร”?
ปาสา- “ผมชอบคุณ
สุนตลี- ห“ไม่เป็นไร”
จากนั้น ไม่มีข้อความใดๆเลย ดูเหมือนเธอไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นกับปาสาเลย ตอนนี้ปาสา อยู่ในร้านคนเดียว โดยปิดประตู้ร้าน ไม่อยากให้ใครเข้ามารบกวนเขาในตอนนี้ อัดอันความโศกเศร้าที่คนรักที่สุดไม่สนใจเขา ข้างนอกฝนตกอย่างหนัก ราวกับว่า ฝนฟ้าล้อเล่นปาสาอยู่ ความหมั่นไส้ ที่ไปรักคนที่ไม่ใยดี ทั้งๆที่เขารักสุนตลีทั้งหมดหัวใจ ภายในร้านปกคลุมไปด้วยความเงียบสงัด เหมือนบนยอดหิมาลัยที่ไม่มีเสียงแม้แต่ลมในช่วงฤดูอันเหน็บหนาว
ความเจ็บปวดที่ทนมานานและตอนนี้สุนตลีได้ปฏิเสธความรักของปาสา มันแสนเจ็บปวดเหลือเกิน เหมือนดังเหล็กไฟร้อนที่แทงหัวใจตนเอง ปาสาเริ่มหาสาเหตุว่าทำไมต้องรักสุนตลีด้วย? เรื่องอะไรต้องบอกรักนาง? ปาสาก็เริ่มคิดในใจ ทำไมต้องรักตอนนี้ ทำไมต้องเธอด้วย ทำไมต้องเวลานี้ คิดอยู่สามคำถามนี้ เป็นหลายชั่วโมง คิดแล้วคิดอีก ทำไม ทำไม ต้องรักด้วย จนในที่สุดก็คิดออก
เรื่องมีอยู่ว่า ปาสาอยู่บนยอดเขาในหมู่บ้านเล็กๆ ในทิศใต้ของหิมาลัยมานาน อันสูงตระการตาน้อยคนนักที่ไปถึง ทุกๆฤดูกาลปาสาต้องขึ้นไปเปิดร้าน ทำการขายของที่ระลึกให้นักท่องเที่ยว และหลังฤดูกาลจบ ต้องลงจากที่นั้น เพื่อสั่งซื้อของที่จะเอาไปขายที่นั้น หลังฤดูกาล ก่อนหน้านั้น ปาสาลงมาที่เมืองหลวง และเที่ยวกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานมากตามภาษาของชายหนุ่มคนหนึ่ง ตอนนั้นปาสาเจอผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อสุแน่นา เธออ้วนมาก ชอบดื่มเหล้า สูบบุหรี่แต่เธอพูดจาหวาน ปาสาติดใจสุแน่นาอย่างมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปาสาและสุแน่นารู้จักกันได้ไม่นานตอนไปดื่มเหล้า อยู่ที่ร้านเหล้าด้วยกัน พวกเขาเข้ากันได้ดี เป็นเพื่อนกันอย่างสนุกสนาน เมากันและเที่ยวกันเป็นหลายๆครั้ง
ตอนนั้น ปาสาคิดไปว่าอยากมีแฟนแบบที่เข้าใจตน แบบที่สุแน่นาเป็น ปาสาผู้น่าสงสารโสดมาหลายปีแล้ว ไม่เคยคิดจะอยากมีแฟนอยากมีใครสักคน ที่เอาใจดูแลแบบที่สามีภรรยาเป็นกัน ใช้ชีวิตคนเดียว แบบฤษีที่อยู่บนเขาทำกัน สนใจแต่เรื่องทางธรรมะธัมโม บางครั้งก็ไปนั่งอยู่ตามแม่น้ำ ตามป่า ตามเขา ดูนก ดูกวาง และสนุกกับมัน คิดว่าตัวตนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ อยู่ดีๆ ทำไมต้องรักผู้หญิงด้วยเรื่องอะไรต้องรักผู้หญิงด้วย ไม่เข้าใจ?
ปาสาเริ่มนึกได้ว่า เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนที่ไปเที่ยวเมืองหลวงครั้งนั้น ตอนที่เจอ สุแน่นาเป็นครั้งแรก ทำให้ความคิดมันเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปในทางทิศเดียวกับสตรีเพศ ทำให้มีความคิดอยากมีแฟนที่เข้าใจและดูแลตนเอง มันเป็นสิ่งที่ขาดไปจากชีวิตของปาสามานานแสนนาน จึงใจแอบไปหาความรักโดยที่ปาสาเองก็ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
ตอนที่ ๒. 💦💦💦💦💦💦💦😈💦💦💦💦💦💦
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น